1 XII
Dopatrujcie się u innych tylko dobra, a na pewno będziecie coraz doskonalsi.
2 XII
Niech Boże Dziecię będzie twoim nauczycielem i przedmiotem nauczania, z Nim będziesz rosła w łasce, w modlitwie i w tej mądrości, która oświecać i uświęcać będzie „malutkich”.
3 XII
Gdziekolwiek będziesz, nieś sztandar Dzieciątka i cnoty dziecięce, byś za przykładem Niepokalanej Dziewicy była wieczną służebnicą Pana.
4 XII
Trzeba rozszerzać rozum przez wiarę, serce ćwiczyć przez ofiarę i radość, by nie było „głośnego” męczeństwa, lecz pogodne i ciche pełnienie woli Bożej.
5 XII
Nic tak nie szkodzi własnemu uświęceniu i miłości Bożej, jak swoje „Ja”, trzeba je pogrzebać przez umartwienie sądu i woli.
6 XII 2 NIEDZIELA ADWENTU
Błogosławię na radość, bo to lekarstwo bardzo skuteczne na wszystkie niemoce.
7 XII
Apostolstwo wtedy jest wydajne, kiedy wypływa z pełności Boga w duszy.
8 XII NIEPOKALANE POCZĘCIE NMP
Matka Najświętsza niech to sprawia swoim słówkiem u Dzieciątka Jezus – byś była wielka pokorą i wielkodusznością, i w dziecięctwie duchowym poznawała coraz bardziej tajemnice ofiary i miłości, które Ojciec niebieski objawia maluczkim.
9 XII
Codziennie obchodź pamiątkę Wcielenia i codziennie ze czcią Gabriela pozdrawiaj Niepokalaną Matkę Dzieciątka.
10 XII
Dzieciątko Jezus poprowadzi cię do Matki, a Matka do Dzieciątka Jezus.
11 XII
W Dziecięctwie Bożym jest pełnia wiedzy i świętości.
12 XII
Niech wzorem będzie Matka Najświętsza, jak uwielbiać Boskie Dziecię w prostocie wiary, w objęciach nadziei i miłosierdzia, w zjednoczeniu miłości i w codziennych uczynkach.
13 XII 3 NIEDZIELA ADWENTU
Święty Józef niech was prowadzi do Betlejem w cichej, wewnętrznej adoracji wraz z przeczystą Dziewicą Maryją, aby uwielbiać Króla wieków, który stał się maleńki, pokorny, wyniszczony.
14 XII ŚW. JANA OD KRZYŻA
Daj siebie na miłość i ofiarę, a znajdziesz szczęście i radość nawet na wysokości krzyża.
15 XII
Głoś życiem i słowem, że należysz całkowicie do Pana Jezusa.
16 XII POCZĄTEK NOWENNY PRZED UROCZYSTOŚCIĄ NARODZENIA PAŃSKIEGO
Proś Dzieciątko Jezus, byś w nowennie do Jego i naszej uroczystości, szła do Betlejem z żywą wiarą i dziecięcą ufnością, która codzienną ofiarę życia wykonuje z radosną miłością.
17 XII
Każdy dzień niech będzie przygotowaniem na święta, i każdy będzie świętym dniem wiary, ufności i modlitwy, dniem miłości i ofiary.
18 XII
Miej zawsze serce czyste, a wolę mocną i wytrwałą, daleką od próżności i miłości własnej.
19 XII
Niech Dziecię Jezus uczy cię być mężną, nie szukać miłości dla siebie, ale żyć miłością do Niego i do bliźnich.
20 XII 4 NIEDZIELA ADWENTU
Trwaj w tej nowennie – codzienną pokorą, obecnością Maleńkiego – codzienną jednością miłości i oddania się.
21 XII
Szukaj w sobie Dzieciątka Jezus, a nie gub się sama w sobie.
22 XII
Dziecięctwo wyznawaj nie słowami ani myślami, ale prawdziwymi cnotami.
23 XII
Żyj ofiarą ołtarza, przy którym tak często usługujesz.
24 XII
Niech twoją radością będzie posłuszeństwo, niech twoim weselem będzie ofiarna miłość, niech twoim życiem będzie Dzieciątko Jezus.
25 XII BOŻE NARODZENIE
Odnów się przy żłóbku Jezusa – pielęgnuj i przygotuj Jego « pieluszki », gdy się rodzi na ołtarzu – i kochaj Go sercem Jego Matki Najświętszej.
26 XII ŚWIĘTEGO SZCZEPANA
Szczególnie pielęgnuj: pokorę, prostotę, cichość, skupienie wewnętrzne, radość szczerą i ofiarną miłość – byś zawsze żyła dziecięctwem Jezusowym.
27 XII ŚWIĘTEJ RODZINY
Nade wszystko kochaj Boże Dzieciątko i Jego Matkę, i św. Józefa. W każdym momencie bądź Dzieckiem Bożym.
28 XII
Niech Boże Dzieciątko Jezus, które zawsze czyniło „co się Ojcu podoba” i zawsze szukało „chwały Ojca” – nauczy cię, jak pracę łączyć z modlitwą.
29 XII
Niechże Boże Dziecię wprowadzi cię w tajemnice swego dziecięctwa, by stały się one twoją własnością i świętością.
30 XII
Niech radość dziecięca rozpromienia twoje życie wewnętrzne i zewnętrzne – byś była radosną świętą.
31 XII 99. ROCZNICA ZAŁOŻENIA ZGROMADZENIA
Niech każdy krok na drodze dziecięctwa będzie radością i miłością
Autor: admin
KRÓLEM NASZYM JEST JEZUS CHRYSTUS. Kraków, 1913.
Przypatrzmy się dzisiaj z bliska Jezusowi Chrystusowi – naszemu Królowi. – Kim On jest, jak On rządzi, jak panuje, jak nas kocha, jak miłuje? – A, jak my odwdzięczamy się Jemu i jak Go kochać mamy?
Królem naszym jest Jezus Chrystus. Kim On jest? Synem Bożym i Synem człowieczym, Synem Ojca w niebie i Synem Maryi Niepokalanej. Bogiem z Boga, Światłością ze Światłości, a zarazem prawdziwym człowiekiem – synem Adama. W jednej osobie, jednoczy cudownie, niepojęcie, dwie natury boską i ludzką, i dlatego nie ma pod słońcem nic tak pięknego i wzniosłego, jak Jezus Syn Maryi – Król nieba i ziemi.
Jest Królem naszym. Bo przez Niego wszystko się stało co się stało, przez Niego życie mamy i żyjemy – bez Niego bylibyśmy niczym. On nas stworzył z niczego, więc do Niego należymy całkowicie, bez ograniczenia. On ma do nas wszystkie prawa, my do Niego nie mamy żadnego prawa, chyba takie, jakiego nam z łaski udzieli.
On nie tylko nas stworzył. Gdyśmy upadli, gdyśmy w grzechach leżeli, On z nieba zstąpił na ziemię (por. J 3, 13), Słowo – Syn Boga, ciałem się stało i zamieszkało między nami (por. J 1, 14). Stał się do nas podobny, abyśmy przez Jego przykład stali się do Niego podobni – stali się dziećmi Bożymi (por. 1 J 3, 1). I aby kupić nas, naszą miłość, nie dość Mu było, że do nas przyszedł – On nam się oddał cały – oddał życie za braci swoich, kupił nas za cenę ogromną wylawszy na krzyżu za nas krew Boską (por. 1 J 3,16). Jesteśmy zatem jego własnością (por. Ef 1, 14). Kto się z niej wymyka, czyni Królowi temu krzywdę i popełnia niewdzięczność (...).
Jest Królem naszym. Bóg Ojciec dał Mu wszystko w Jego ręce (por. J 3, 35). Za prace Jego, za trudy na ziemi uczynił go Ojciec Panem i Królem w niebie i na ziemi. Jezus Chrystus nie tylko panuje jako Bóg, lecz panuje i króluje nad ludźmi jako Bóg-Człowiek. Wielka chwała mieć takiego Króla! I ten Król zaprasza nas wszystkich pod swoje panowanie.
Ten Król pokorny i cichy (por. Mt 11, 29), sprawiedliwy i miłosierny (por. Ps 116, 5), Książę pokoju (Iz 9, 5) wystawia znak swój. I na tym znaku wysoko postawionym, na tym Krzyżu Krwią swoją uświęconym, wypisuje słowa dla każdego, kto chce iść za Nim: pokuta – życie chrześcijańskie – cierpliwość, niebo. I posyła ten Król na wszystkie strony świata swoje sługi: aniołów, apostołów, kapłanów i wszystkich, którzy pragną ratować dusze. Posyła do wszystkich stanów bez różnicy, do wszystkich rodzajów osób – do grzeszników i sprawiedliwych, bo za wszystkich umarł (por. 2 Kor 5, 15). Idźcie, mówi do nich, wyrywajcie dusze ze szpon diabelskich. Okażcie im, że zwodnicze są bogactwa, oszukańcze rozkosze, honory zawodzą. – Uczcie ich pokuty, uczcie jak mają żyć, jako moi uczniowie. Powiedzcie im, że kto wytrwa w tym życiu chrześcijańskim przez cierpliwe dźwiganie krzyża Mego, ten będzie zbawiony i w niebie ze Mną królować będzie. I idą misjonarze za głosem Jezusa, który przez usta ich przemawia, idą pod sztandar Jezusowy niosąc jarzmo Jego i przekonują się, że jest słodkie.
I to Królestwo Jezusa rośnie, ze wszystkich królestw świata jest największe, najwspanialsze, najpiękniejsze – królestwo pokoju i miłości (por. Iz 9, 6). – Jezus Król świata jest najbardziej kochany – najwięcej znany, najwięcej naśladowany. Do Niego lgną serca, dla Niego wszystkie modły, prace, krzyże, dla Niego śmierć sama, a przez nią udział w Królestwie. Amen.
ŚWIĘCI SĄ PRZYJACIÓŁMI BOGA. (fragmenty)
Święci stają się nauczycielami życia świętego,
nie przez głos z katedry, i nie przez głos pism,
lecz przez przykład, który uczy, pociąga i zachęca nawet tych,
których nie poruszy nawet najwymowniejsze słowo.
Zachęca nas św. Paweł Apostoł, aby obcowanie nasze było w niebie (por. Flp 3, 20). (...) Najczęściej zbliżamy się do Boga, jak powiada św. Matka nasza Teresa, przez Jego przyjaciół, a święci są przyjaciółmi Boga. Święci podnosili się tu na ziemi przez wiarę ku niebu, trzymali się ręki Bożej przez ufność i kochali Go nie tyle siłą uczucia, ile siłą uczynków, pełniąc Jego wolę, objawioną w przykazaniach Boskich, w prawach Kościoła i obowiązkach własnego stanu.
Z tymi przyjaciółmi Boga bliżej nam do Boga niż przez nasze własne wzloty, bo oni, jak Rafał Tobiasza (por. Tb 4 n.), prowadzą nas przez to życie drogą przez siebie już doświadczoną: znają niebezpieczeństwa, podają lekarstwa, niweczą siłę szatana czyhającego na naszą zgubę, pomnażają w nas majątek dóbr boskich – to jest wiary i ufności, i każą nam (...) pełnić miłość Boga i bliźniego okazaniem uczynku. Przy boku tych świętych widzimy słabość naszą, lecz czujemy także moc i skuteczność łaski, zachęcając się widokiem naszych przyjaciół nam pokrewnych i rodem, i stanem, i skłonnościami natury. Mogli oni, możemy i my! Takie obcowanie ze świętymi podnosi nas do Boga, łączy nas z Nim...
(...) Stąd chwała świętych w królestwie Bożym jest odblaskiem chwały Boga samego w swych sługach i przyjaciołach, a cześć, jaką odbierają, spływa przede wszystkim na Boga, który ich chwały jest początkiem i końcem. Czcząc więc świętych, uznajemy naszą niegodność, wysławiamy najwyższą wielmożność Boga i Jego hojność względem sług swoich. (...) Łaskawość bowiem Boska jest tak wielka, że nie zmniejsza się, owszem rośnie w oczach naszych, gdy mogąc sam czynić, obdziela wszechmocą swoją sługi swoje. Przez cześć naszą do świętych rozmnaża się hojność Boska, bo wszyscy z niej biorąc i obdzielając proszących, nigdy jej nie uszczuplą ani wyczerpią. Należy więc: prosić świętych lub raczej przez świętych. Znają oni bowiem nasze potrzeby, widząc je w Bogu, przez współżycie swe z Bogiem bliżej żyją z nami niż przedtem, gdy w ciele podróżowali i obcowali między nami. (...) Święci nie tylko znają nasze potrzeby, lecz mogą nam pomóc i czynią to z największą radością, dzieląc się z nami szczęściem, którego zażywają.
Miodopłynnym stylem pisze o tym św. Bernard. „Czyż sądzicie, że niebo przyjmując dusze, znieczula je lub odziera z pamięci i współczucia? Bracia, szerokość nieba rozszerza serca, nie ścieśnia; nie umniejsza miłości, lecz powiększa; w świetle Bożym pamięć nie zaciemnia się, lecz rozjaśnia: w jasności Boskiej wie się, czego się nie wiedziało” itd. Tak jest; jeśli święci żyjąc tu na ziemi, współczuli ze wszelką nędzą i skutecznie ją usuwali, tym więcej odziewają się we wnętrzności miłosierdzia (por. Kol 3, 12), gdy stoją przed samym źródłem miłosierdzia i z niego czerpią. (...) Widzimy bowiem w świętych wizerunek Chrystusa, kopiowany przez wierne Jego naśladowanie w różnych stanach życia i warunkach, i to wizerunek odtworzony praktycznie w codziennych czy powszednich, czy wielkich i heroicznych czynach.
Widnieje w świętych piękność łaski, która się objawia nie tyle w jakichś nadzwyczajnościach nieprzystępnych dla ogółu, lecz objawia się w wiernej współpracy, w codziennych zmaganiach się z naturą skłonną do grzechu, a przecież z tą łaską zwycięską. Stają się przez to święci nauczycielami życia świętego, nie przez głos z katedry, chyba z rzadkimi wyjątkami, i nie przez głos pism, lecz przez przykład, który uczy, pociąga i zachęca nawet tych, których nie poruszy nawet najwymowniejsze słowo.
Przykład takiej świętości zejdzie i do najuboższego mieszkania, aby ubóstwo oprawić w ramy miłości Bożej, aby ozłocić cierpienie promieniami jasności Boskiej, aby pokucie nadać nie wyraz kary, ale wyraz radosnej nadziei w dobroć Boga. Świętość ta wzniesie się do wysokości królewskich tronów, aby najwyższych władców na ziemi uczyć pokory i schylać ich głowy nie tylko w pokornej modlitwie, lecz także w pokornej posłudze najbardziej opuszczonym. Jednym słowem, naśladowanie świętych, to praktyczna droga do Boga, stąd święci to największy dar Boski dla świata i najwięksi dobroczyńcy ludzkości. (...)
Zob. Głos Karmelu 5 (1931) 60-64.
Kazanie na 50. rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę. Łódź, 11.11.1968. (fragm.)
Dzisiaj obchodzimy święto 50. lecia niepodległej naszej Ojczyzny. Księża Biskupi wydali orędzie, w którym zachęcają wiernych do podziękowania Panu Bogu za to, że jesteśmy u siebie, we własnej Ojczyźnie i nie potrzebujemy służyć innym bogom, ale w naszej Ojczyźnie sprawować to, co nakłada obowiązek miłości do Ojczyzny. Przede wszystkim wynika stąd obowiązek miłości Pana Boga z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich sił – bo religia jest podstawą wszelkiego prawa. Gdy nie ma życia chrześcijańskiego, nie ma mocnej wiary, jest bezład albo niesprawiedliwość. To pierwsza rzecz – kochaj Boga z całego serca, a bliźniego twego jak siebie samego.
Drugą podstawową rzeczą w Ojczyźnie jest sprawiedliwość. W Ewangelii powiada Pan Jezus: «Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga» (Mt 22, 21), więc aby Ojczyzna była mocna i silna, są pewne obowiązki, nie tylko obowiązki społeczności, ale obowiązki sprawiedliwości, aby ten dom nasz – Ojczyzna – był naprawdę urządzony odpowiednio, ażeby posiadał sprawiedliwe prawa, a każdy czuł się w Ojczyźnie wolny. Aby nie był sługą czy niewolnikiem, ale żeby czuł się naprawdę jak dziecko Boże, wyznając swoją wiarę i pełniąc obowiązki, które nakłada dobro Ojczyzny.
Trzecia rzecz, która jest bardzo ważna – to świętość małżeństwa, żeby rodzina była święta, bo gdy rodzina święta, to i dzieci święte, a jak dzieci święte, to w Ojczyźnie dzieje się dobrze – jest ład, porządek. Jeżeli jednak rodzina jest rozbita, dzieci nie mają wychowania, nie znają często nawet swojej matki czy ojca, to nie może być dobrze w domu, bo jeśli w domu nie jest dobrze i dom jest rozbity, i nie ma tam Boga – to i w Ojczyźnie Go nie będzie.
Następna rzecz to poszanowanie – czyli społeczna sprawiedliwość, aby każdy Polak w swej Ojczyźnie czuł się wolny – nie zaś jak niewolnik, (...) żeby miał wolny wybór czy to pracy, czy nauki, czy w ogóle, żeby siły swoje mógł rozwijać według talentów, jakie dał mu Pan Bóg.
Dlatego też dzisiaj na podziękowanie Panu Bogu za łaskę tej wolności, która co prawda nie jest jeszcze zupełna, ale za to dobro, które jest w naszej Ojczyźnie, za to, że możemy chwalić Pana Boga, po Mszy świętej odśpiewamy Te Deum laudamus, aby podziękować Panu Bogu za łaski, a potem uprosić, żeby ta nasza Ojczyzna była podobna do tej Ojczyzny niebieskiej – była oparta na ładzie, porządku, a szczególnie na łasce Bożej, od której wszystko dobro zależy. Toteż po Mszy św. podziękujemy Bogu za dobra, których nam użyczył, bo dzisiaj razem z Biskupami modli się cała katolicka Polska, żeby było nie tylko dobrze, ale coraz lepiej, a przede wszystkim, abyśmy byli jednomyślni z naszym Władcą, którym jest Bóg Wszechmogący. Amen