Przeskocz do treści

W dniu 12 grudnia 2019 r., w liturgiczne wspomnienie Matki Bożej z Guadalupe, Ojciec Święty Franciszek przyjął na specjalnej audiencji w Sali Klementyńskiej pałacu apostolskiego na Watykanie przedstawicieli Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych: kardynałów, biskupów, relatorów, konsultorów, urzędników dykasterii. Największą grupę stanowili jednak postulatorzy, którzy ? delegowani przez swoich mocodawców ? odpowiadają za prowadzenie Spraw procesów beatyfikacyjno-kanonizacyjnych swojego zakonu czy diecezji (postulatorzy generalni) jak i postulatorzy poszczególnych Spraw na etapie rzymskim. Okazją tej nadzwyczajnej audiencji była 50. rocznica (przypadająca 8 maja 2019 r.) utworzenia tejże dykasterii, tj. wydzielenia jej z Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów.

Ojciec Święty Franciszek w swoim przemówieniu stwierdził, że Kongregacja przez te pół wieku przebadała wielką liczbę akt, biografii kobiet i mężczyzn, aby ukazać ich, jako przykłady życia ewangelicznego oraz jako przewodników dla życia chrześcijańskiego dla współczesnych wierzących. Jednakże, jak zaznaczył, najważniejszym ich przesłaniem jest to, że ?liczne beatyfikacje i kanonizacje, które odbyły się w ostatnich latach oznaczają, że święci nie są jakimiś nieosiągalnymi istotami, ale pozostają nam bliscy i mogą podtrzymywać nas na drodze życia?. Dlatego Ojciec Święty zachęcił, by nie szukać świętych gdzieś daleko, gdyż oni żyją obok nas, stąd mamy się uczyć odkrywać świętych ?w sąsiedztwie?. Papież Franciszek pouczył, kim święci są dla nas?

Otóż: ?Świadectwo błogosławionych i świętych oświeca nas, pociąga oraz stawia przed nami wyzwania, ponieważ jest ?Słowem Bożym? wcielonym w historię i przez to pozostaje nam bliskie. Świętość przenika i towarzyszy zawsze życiu Kościoła pielgrzymującego w czasie, często w sposób ukryty i prawie niezauważalny. To dlatego musimy uczyć się dostrzegać świętość w wytrwałym Ludzie Bożym: w rodzicach, którzy wzrastają w miłości do swoich dzieci, w kobietach i mężczyznach, którzy pracują, aby przynieść chleb do domu, w chorych, w starszych zakonnicach, które nadal się uśmiechają, w tych wszystkich, którzy żyją blisko nas i pozostają odbiciem Bożej obecności.?

Ojciec Święty podkreślił również, że świętość jest prawdziwym światłem Kościoła i jako taka powinna być umieszczona na świeczniku, aby mogła oświecać i wskazywać drogę do Boga dla wszystkich wierzących. Dlatego w pracy nad ukazywaniem świętości, dokonywanej przez Kongregację, chodzi o weryfikację, która od samego początku była podejmowana z wielką skrupulatnością i dokładnością w procesie przygotowawczym, z powagą i fachowością w studiowaniu dokumentów procesowych oraz źródeł, z obiektywizmem i rygorem w ocenie, i na każdym etapie wydawanego orzeczenia, w odniesieniu do męczeństwa, heroiczności cnót, ofiary z życia oraz cudu. Świętość jest też najgłębszym wymaganiem dla każdego ochrzczonego, jest duszą Kościoła i najważniejszym aspektem jego misji.

Podzielę się jeszcze bardzo osobistym akcentem powyższego wydarzenia. Mając łaskę tak szczególnego spotkania z Ojcem św. oraz z uwagi, że audiencja miała miejsce w przeddzień jubileuszu 50-lecia kapłaństwa Jego Świątobliwości, postanowiłam wręczyć Ojcu Świętemu dar w postaci dwóch publikacji ? biografii Założycieli naszego Zgromadzenia Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus. I rzeczywiście, miałam tę miłą możliwość złożyć Ojcu Świętemu życzenia, pozdrowić go od naszej małej rzymskiej wspólnoty oraz wręczyć biografię Sługi Bożego o. Anzelma Gądka OCD w ? tak bliskim Papieżowi ? języku hiszpańskim oraz życiorys Czcigodnej Sługi Bożej Teresy Kierocińskiej w tłumaczeniu na język włoski. Do dziś czuję ojcowski wzrok Ojca Świętego, który patrzy rozmówcy nie tylko prosto w oczy, ale i głęboko do serca.

Na koniec audiencji Papież Franciszek udzielił wszystkim apostolskiego błogosławieństwa, które niechaj owocuje w dalszej pracy na rzymskim etapie naszych procesów beatyfikacyjnych.

s. Konrada Dubel CSCIJ

postulator

https://www.vaticannews.va/it/papa/news/2019-12/
papa-francesco-udienza-congregazione-delle-cause-dei-santi.html

1 I Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki
Żadne stworzenie nie było tak blisko spokrewnione z Bogiem jak Maryja. Wszak Ona przede wszystkim jest tym przybytkiem, w którym podobało się Bogu mieszkać nie tylko przez łaskę i jej pełność, ale osobiście z ciałem i duszą przez dziewięć miesięcy.
2 I              
Maryja jest nauczycielką, jak mamy czcić siebie samych dla godności dzieła Bożego w nas, dla obrazu, który Bóg raczył umieścić w świątyni naszej duszy, i raczył w niej przez łaskę zamieszkać.
3 I Najświętszego Imienia Jezus
Jeżeli przez cześć i szacunek dla siebie uznajemy w nas dzieło Boga, jakże daleko więcej winniśmy siebie szanować, gdy Jego samego mamy u siebie, jako przedmiot naszej wiary i miłości.
4 I
Niech bogaci cię łaska, a w zamian bogać ubogie Dzieciątko Jezus choćby nawet drobiazgami.
5 I
Maryja była pierwszym tabernakulum, w którym Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek z Bóstwem, z ciałem i duszą zamieszkał.
6 I Uroczystość Objawienia Pańskiego
By przyjąć wolę Bożą, objawienie Boże, potrzeba światła. Bez tego światła, którym jest łaska, bez oświecenia rozumu i poruszenia woli człowiek nie przyjmie Objawiania, nie uwierzy. Potrzeba łaski, by być przygotowanym na przyjęcie tajemnicy.
7 I
Pracuj nad pokorą swej myśli, swego sądu, nad pokorą woli; miej tę pojętność pokorną, która działa pod miarą roztropności, pod wagą ważności, pod liczbą, która oblicza i usuwa racje swoje, a uznaje bez sprzeciwu, że drudzy też mają rację. Jednym słowem, przemieniaj swoją osobowość w osobowość Pana Jezusa, a swoją odziewaj pokorą. Niech Boże Dzieciątko uczy cię tej miary.
8 I
Łaska jest matką dziecięctwa, a dziecięctwo owocem łaski i współpracy z łaską. Mistrzem i kierownikiem i wzorem tej współpracy i dziecięctwa jest Jezus ? Syn Boży, Syn Dziecię, od żłóbka aż do krzyża, a tabernakulum jest streszczeniem tego dziecięctwa i ofiary.
9 I                                                          
Niech Boże Dzieciątko będzie ci radością, w Jego rękach losy twoje.
10 I
Bóg sam jest ponad wszystkie miłości, sam Miłością i samą Miłością. Że zaś ta Miłość przetłumaczyła się w Dzieciątku Jezus w pełną i prostą radość kochania, życzę ci radości kochania, bo to jest, co uszczęśliwia, co niebem jest duszy, choćby nieba nie było.
11 I
Kto pozna Dziecię Jezus okiem wiary, kto zbliży się do Niego krokiem ufności i kto Je obejmie ramionami miłości, temu odkrywają się tajemnice Boże, które Ojciec tego Dziecięcia razem z Nim objawia maluczkim.
12 I Święto Chrztu Pańskiego
Ściany serca rozszerzają się od miłości, a ściany domu nie mogą pomieścić radości, jakie daje obcowanie z Dzieciątkiem Jezus i Jego Królewskie Dziecięctwo.
13 I
Pisząc lub mówiąc o Dziecięctwie Bożym, trzeba być dzieckiem nie siłą wymowy ale siłą prostoty i miłości.
14 I
Doskonałość chrześcijańska gruntuje się na uczestnictwie w naturze Bożej przez łaskę uświęcającą, cnoty wlane i dary Ducha Świętego i jest również pod wpływem łaski uczynkowej pełnym rozwinięciem sił ludzkich i boskich; rozwija się bez przymusu, oparta na dobrej woli.
15 I
Wzorem doskonałości chrześcijańskiej jest Jezus Chrystus, Mistrzynią duchowną i Matką wychowania na dzieci Boże jest Matka Jezusowa.
16 I
Cnota jest to kwiat Boży; kwiat nie głosi swej piękności, on nie potrzebuje jej głosić, on się tylko przedstawia i bytem swoim piękność roztacza i woń roznosi. Tak samo jest z cnotą: ona się nie ogłasza, ale ma w sobie coś tak pięknego i wartościowego, że zachwyca oczy Boże i ludzkie.
17 I
Jezus ? nas ukochał do końca (por. J 13, 1) i Jego miłość idzie poza granice wszelkiej znanej miłości; w Nim odbija się nieskończona dobroć Jego serca.
18 I
Gdy otworzysz księgę Ewangelii i wczytasz się w dzieje Boga-Człowieka, zobaczysz i odczujesz wszędzie tchnienie Boskiego imienia.
19 I
Mianując się i będąc Synem Człowieczym, Jezus uczy nas, byśmy pamiętali, że jesteśmy sługami i wyżsi byli pokorą aniżeli godnością.
20 I
Długa zazwyczaj bywa nauka, którą się głosi słowami, czasem się jej nawet nie pojmie, krótka zaś i pojętna staje się nauka przez przykłady.
21 I
Jeśli nasze życie ma przedstawiać jakąś wartość, to musi być ono wewnętrzne, musi być oparte na czystej intencji, przez którą każdy nasz uczynek stawałby się najdoskonalszym aktem cnót wiary, ufności i miłości.
22 I
Wola Boża ma poruszać wszystkimi naszymi czynnościami, a chwała Jego ma być celem.
23 I
Im bliżej ktoś jest Boga, tym bardziej uczestniczy w bogactwach Bożych.
24 I
Co w sercu, to i na ustach, to i w uczynkach.
25 I Nawrócenie świętego Pawła
Tajemnica Wcielenia, tajemnica Odkupienia, tajemnica łaski i uświęcenia ? to cud cudów.
26 I
Wielka chwała naśladować Pana. (...) Staraj się naśladować Jezusa, bo czym więcej życiem odzwierciedlisz Jego obraz w sobie, tym doskonalej będziesz kochał Boga.
27 I
Miłość niebo na ziemi otwiera.
28 I św. Tomasza z Akwinu
O tyle człowiek jest wielki, o ile dobrze czyni.
29 I
Wiele czyni, kto to, co czyni, czyni dobrze.
30 I
Słowa przebrzmiewają, przykłady pozostają.
31 I
Wartość nasza nie zależy od naszego urodzenia, majątku, stanowiska, zależy od łaski i uczynków z nią w parze idących.

1 XII  I NIEDZIELA ADWENTU
Adwent to droga ludzkości przez Maryję do Jezusa, stąd Adwent to czas naszego zbliżenia i zapoznania się z Matką Boga.
2 XII
Przyjście Pana na ziemię, choć już raz się dokonało, jest przecież zawsze nie tylko pożądane, ale konieczne, jeżeli Bóg ma się narodzić i rozgościć w duszach naszych i w naszym codziennym życiu.
3 XII
Przyjdź Panie Jezu? Boże naszego serca, naszej wiary i ufności, Boże łaski i miłości, czekamy na Ciebie! Powtórny adwent się rozpoczął: Veni Domine non tardare, Veni Domine Jesu. W tej powtórnej księdze Adwentu zapowiada On ? Ojciec przyszłego wieku: ?kto pragnie, niech przyjdzie, niech bierze wodę żywota?? (Ap 22, 17).
4 XII
Czas Adwentu to ciągłe i wielkie zwiastowanie.
5 XII
I oto Rorate coeli desuper? zamienia się w Veni Domine, Veni Domine Jesu? Stąd rok liturgiczny, ta księga zmiłowań Pańskich, ma tę samą nutę tęsknoty serca ludzkiego za Bogiem, za zjednoczeniem, za widzeniem... Niespokojne jest serce, póki nie spocznie w Bogu (św. Augustyn).
6 XII
Nim klękniecie u żłóbka, nim powitacie Boską Dziecinę, przygotujcież się dobrze. ? A zatem przygotujcie drogą Pańską? (por. Łk 3, 4-5) czystością, pokorą, prostotą, cichością i miłością.
7 XII
Wiele dusz zatrzymuje się w postępie duchowym, bo za mało mają ufności w Bogu, a za wiele liczą na siebie.
8 XII NIEPOKALANE POCZĘCIE NMP
Niepokalana!? Brzmi w tym słowie triumf nad grzechem, triumf łaski nad skażoną naturą, odnowienie z upadku, chwała Trójcy Najświętszej i podniesienie serc grzesznych.
9 XII
Adwent? Kłębią się w nim dzieje grzechu, ale przewija się też nitka miłosierdzia, aby się przemienić w suknię łaski i nakryć nagość upadłego Adama.
10 XII  MATKI BOŻEJ LORETAŃSKIEJ
Jezus przez Maryję przyszedł do nas, my przez Maryję idziemy do Jezusa, ale droga jest jedna: Miłość.
11 XII
Choćby kiedyś nasze życie się spaczyło i zeszlibyśmy na manowce, to póki się modlimy, zawsze jest nadzieja, owszem, pewność powrotu do Boga. Bo nie tylko modlitwa sprawiedliwego jest kluczem do nieba, lecz i modlitwa grzesznika niebiosa otwiera.
12 XII  NMP Z GUADELUPE
Jak gwiazda polarna wskazuje drogę żeglarzom, jak brama jest wejściem do domu, tak Maryja jest dla nas drogowskazem i bramą do Jezusa, przez Nią znajdziemy zmiłowanie Pańskie.
13 XII
Nic tak do Boga nie ciągnie, jak widok własnej niemocy, wtedy dusza widzi i czuje, że bez Niego nic nie uczyni.
14 XII  ŚW. JANA OD KRZYŻA
Niech wstawiennictwo św. o. Jana od Krzyża otworzy nam myśl Boskiego Słowa, aby opuściła nas ciemność i byśmy za jego przewodem, rozmyślając chwałę Pana, w Jego obraz się przemieniali, z jasności w jasność.
15 XII  III NIEDZIELA ADWENTU
Żyj rzeczywistością Boga ? nikt tak nie jest obecny jak On w nas, nikt tak rzeczywisty w nas jak On, nikt nas tak miłością nie darzy jak On.
16 XII  POCZĄTEK NOWENNY PRZED UROCZYSTOŚCIĄ NARODZENIA PAŃSKIEGO
Bóg kocha... Kochać, to przemawiać do tych, których się kocha. Przemówił więc Bóg do nas wspaniałością dzieł swoich, przemawiał przez Proroków, lecz i to nie wystarczało. Przemówił do nas swoim Słowem, przez Syna swego, i ta mowa Jego przedziwna, pełna prawdy i mocy, i łaski, nazywa się objawieniem - Ewangelią.
17 XII
Trzeba wiary wielkiej, by wznieść się ponad siebie, a ufności, by oprzeć się o Boga.
18 XII
Czymże są myśli nasze wobec myśli i planów Bożych?
19 XII
Z tajemnicy Wcielenia, w której Syn Boży staje się Dziecięciem, Synem Człowieczym, rodzi się nasze dziecięctwo, nasze uczestnictwo w naturze Boskiej, najwyższa godność człowieka i jego zdolność oglądania Boga twarzą w twarz.
20 XII
W Maryi znajdziesz duszo Jezusa, bo nierozłączny jest Syn od Matki.
21 XII
Tajemnice Boga i Jego dzieła stwórcze i zbawcze osłonięte są ciszą, milczeniem, bo dla swej wielkości wypowiedzieć się nie dają.
22 XII  IV NIEDZIELA ADWENTU
Blisko już jest Pan! Złóżmy Mu razem dary: dobrą wolę, myśl czystą i prostą, uśmiech wesela w pracy i cierpieniu, wierność w obcowaniu z Nim.
23 XII                                                               
Kiedy wielkie milczenie panowało, wtedy przyszło Słowo Pańskie, Słowo Boże (por. Mdr 18, 15).
24 XII
Wigilia Bożego Narodzenia przypomina nam nie jeden tylko dzień lub noc, ale ogromną przestrzeń czasu, tysiące lat, w których wśród wzdychań i pragnień wyczekiwały ludy Zbawiciela, oglądali Go prorocy w swych widzeniach, wyobrażały figury i typy Starego Testamentu.
25 XII  BOŻE NARODZENIE
Mamy zawsze Boże Narodzenie ? bliższe niż w Betlejem, serdeczniejsze niż w szopie ? codziennie: ? Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami i w nas! ? (J 1, 14) Adorujmy, dziękujmy w duszy naszej Bogu, który nie tylko jest w nas, ale żywi nas Sobą.
26 XII  ŚWIĘTEGO SZCZEPANA
Oto przyszedł Malutki i niepojętą siłą wyniszczenia swego, aż do stajni, wlał w duszę ludzką prostotę, by nie zważając na niemoc swoją i niegodność, mogła z ufnością iść do Boga jako Ojca.
27 XII
Jak nie pojmiesz Słowa, które było u Boga, tak nie pojmiesz i Słowa, które ciałem się stało i zamieszkało między nami. Tylko pokora rozumu, czyli wiara uzna te wielkie i niepojęte tajemnice, a wyznając i wierząc w wielkości Boże śpiewać będzie przy żłóbku: Gloria in excelsis Deo!
28 XII
Bóg kocha? Kochać, znaczy uczynić się podobnym i równym z tymi, których się miłuje ? oto Wcielenie.
29 XII  ŚWIĘTEJ RODZINY
Pokój przynosi nowo narodzone Dziecię, więc niech jednają się nieprzyjaciele, niech przepraszają się obrażeni, niech posłuszeństwo ślubują dzieci rodzicom, miłość wzajemną i poszanowanie małżonkowie. Cały dom ma się stać rodziną, na wzór tej Świętej Rodziny w Betlejem.
30 XII
Czyż zazdrościć będziemy Maryi, że jest Matką Boga? Czyż przez Narodzenie Jezusowe dusza nasza nie staje się cyborium, w którym On mieszka, a my w Nim jesteśmy!
31 XII  ROCZNICA ZAŁOŻENIA ZGROMADZENIA
Tajemnica Wcielenia, tajemnica dziecięctwa Jezusowego, życie Jego wśród nas, męka i dzieło odkupienia z wszystkimi skarbami łaski, sakramentów, Jego zmartwychwstanie, wylew miłości Boga przez Ducha Świętego ? to miłosierdzie, czyli miłość Boga ku nam.


(...) Cała piękna ? pełna łaski!.. Rozchylą się kielichy lilii, rozpylą się złote ich pręciki, zarumienią się róże, rozmodlą się serca dziewicze przed Jej obrazem i wpatrzą się w nią oczy dzieci niewinnych, bo piękność Maryi jest ponad wszystkie piękności, ponad wszystką poezję, (...) ponad wszystko stworzenie. Cała piękna jest i nie ma w niej zmazy, bo cała pełna łaski, nad którą nic piękniejszego, nic pełniejszego. Sam Ją tylko przewyższa Najwyższy!

Cała piękna jesteś!... Cóż piękniejszego było nad raj ziemski, który Bóg jako koronę dzieł swoich uczynił miejscem rozkoszy, umieszczając w nim króla całego stworzenia ? człowieka; ozdobionego łaską, stworzonego w świętości i sprawiedliwości (por. Ef 4, 24)? O ileż piękniejszy był raj drugi, który Bóg przygotował własnemu Synowi! Tym rajem stała się Maryja, stała się miejscem rozkoszy dla miłości Boga, który w tym raju niepokalanym, pełnym łaski i świętości, zaślubił swoje Bóstwo z naturą ludzką, i sam w nim zamieszkał z całym bogactwem nieskończonych doskonałości.

Cała piękna jesteś!... W przededniu święta, w którym, Niepokalana, święcisz Twój triumf nad czartem, jakże Cię pozdrowią dzieci Twoje?... Patrząc na Ciebie, na jasność Twej czystości, kolana się zegną i ręce się złożą, lecz lęk prawie ogarnia duszę i słów nie znajdzie świątecznych. Przeto zapożyczonych anielskich słów użyjemy. Kiedyś, gdy głos Twej pokory zachwycił Trójcę Najświętszą, strwożyły Cię te słowa pochwalne; dzisiaj niech Ci przypomną moment wybrania i naszą wdzięczność, że Ty jesteś Chwałą Jeruzalem, Ty radością Izraela, Ty uczczeniem ludu naszego (Jdt 15, 9)! Jeśli żyjemy, Tobie zawdzięczamy i przez Ciebie żyjemy. Więc z Kościołem, któregoś Matką, wołamy: Cała piękna jesteś, o Maryjo, i zmaza pierworodna nie powstała w Tobie! I z aniołem Cię witamy: Ave, Zdrowaś, łaski pełna, Pan jest z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami.

(...) Niepokalana!... Bóg Ją zachował od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego i uczynił Ją całą piękną. Winien to był swojej świętości. Przeznaczając Ją bowiem na Matkę Boskiego Syna, tym samym sam dopuszczał Ją do najpoufalszej zażyłości z Bóstwem, uznając Ją jako uprzywilejowaną córkę i szczególniejsze sanktuarium Ducha Świętego. Bóg Ojciec nie mógł dla Niej mniej uczynić, niż uczynił dla Ewy, którą stworzył w łasce i sprawiedliwości. Czyżby mógł pozwolić, by Matka Jego Syna była kiedykolwiek, choćby przez moment, niewolnicą szatana? Nasz rozum i serce wzdryga się na to, jakoż więcej wzdryga się na to świętość Boga! Czyż Syn Boży, to Słowo mądrości Ojcowskiej, mógłby znieść, by istota, którą On ukochał całym sercem i którą miał nazywać słodkim mianem Matki, miała kiedykolwiek skazę, choćby najmniejszą? I Duch Święty, za którego sprawą miała się stać Matką Słowa Wcielonego, nie mógł dopuścić, aby ziemia, z której nowy Adam (por. Rz 5, 14) miał wziąć życie i dać drugim, podlegała przekleństwu.

Tak, Maryja jest cała piękna, jest Niepokalana. Tak godziło się Bogu, tak przystało godności Matki Boga, tak potrzeba było naszemu sercu. Jakże ślicznie i wymownie, o ile może być coś pięknego w naszym języku, mówią o Maryi i do Maryi Ojcowie święci! Święty Efrem tak Ją pozdrawia: Bogurodzico! Pani moja, nad wszystkich święta! Cała święta, cała niepokalana, cała nienaruszona, nieskazitelna, cała godna pochwały i cała błogosławiona! Tyś Bramą niebios, przez którą ziemianie do nieba wchodzą, po Trójcy Świętej Tyś wszystkich Pocieszycielką, po Synu Twoim - Pośredniku, Tyś Pośredniczką całego świata! Bez porównania wyższa i chwalebniejsza nad Cherubinów i Serafinów, ostoją jesteś wiary, pełnią łask Trójcy Najświętszej, po Bogu Tyś pierwsze miejsce zajęła!

Prawda Niepokalanego Poczęcia objawiona Apostołom przez samego Syna Maryi, przyjęta przez Kościół, nauczana i uzasadniana przez Ojców świętych, z wiarą przyjęta przez wiernych i całym sercem czczona, rosła z dnia na dzień aż do pełnego południa. Kiedy zaś przyszedł moment właściwy dla Bożych tajemnic i zbawienny dla świata, Kościół święty uroczystym aktem ogłosił tajemnicę Niepokalanego Poczęcia jako dogmat wiary. Radość ta stała się udziałem Ojca Świętego, Piusa IX. Dnia 8 grudnia 1854 roku, w obecności 54 kardynałów, 42 arcybiskupów, 92 biskupów, przy współudziale nieprzeliczonych tłumów, ogłosił światu, że: ?nauka, która twierdzi, że Najświętsza Panna Maryja w pierwszym momencie swego poczęcia była za szczególniejszą łaską Wszechmocnego Boga i przywilejem przez wzgląd na zasługi Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego, zachowaną od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego, jest nauką przez Boga objawioną i dlatego wszyscy mają w Nią mocno i stale wierzyć?.

Słodkie było Ave Maria głoszone przez anioła; teraz płynie ono do Maryi ze wszystkich serc, bo w nim jaśnieje cała piękność i niepokalaność Matki Jezusowej i naszej. Niechże, o Dziewico Niepokalana, i w naszych sercach zdroje Twojej czystości zmywają męty i bruzdy naszego skażenia, byśmy kiedyś przy Tobie, jako czyste dzieci, z aniołów chórami mogli Cię pozdrowić i u stóp Twoich powiedzieć: Ave Maria ? Zdrowaś, Maryjo ? Cała piękna jesteś i nie masz zmazy w Tobie!

o. Anzelm od św. Andrzeja Corsini OCD

Artykuł w: GK 12 (1928) 354-357. (fragmenty)