Przypatrzmy się dzisiaj z bliska Jezusowi Chrystusowi – naszemu Królowi. – Kim On jest, jak On rządzi, jak panuje, jak nas kocha, jak miłuje? – A, jak my odwdzięczamy się Jemu i jak Go kochać mamy?
Królem naszym jest Jezus Chrystus. Kim On jest? Synem Bożym i Synem człowieczym, Synem Ojca w niebie i Synem Maryi Niepokalanej. Bogiem z Boga, Światłością ze Światłości, a zarazem prawdziwym człowiekiem – synem Adama. W jednej osobie, jednoczy cudownie, niepojęcie, dwie natury boską i ludzką, i dlatego nie ma pod słońcem nic tak pięknego i wzniosłego, jak Jezus Syn Maryi – Król nieba i ziemi.
Jest Królem naszym. Bo przez Niego wszystko się stało co się stało, przez Niego życie mamy i żyjemy – bez Niego bylibyśmy niczym. On nas stworzył z niczego, więc do Niego należymy całkowicie, bez ograniczenia. On ma do nas wszystkie prawa, my do Niego nie mamy żadnego prawa, chyba takie, jakiego nam z łaski udzieli.
On nie tylko nas stworzył. Gdyśmy upadli, gdyśmy w grzechach leżeli, On z nieba zstąpił na ziemię (por. J 3, 13), Słowo – Syn Boga, ciałem się stało i zamieszkało między nami (por. J 1, 14). Stał się do nas podobny, abyśmy przez Jego przykład stali się do Niego podobni – stali się dziećmi Bożymi (por. 1 J 3, 1). I aby kupić nas, naszą miłość, nie dość Mu było, że do nas przyszedł – On nam się oddał cały – oddał życie za braci swoich, kupił nas za cenę ogromną wylawszy na krzyżu za nas krew Boską (por. 1 J 3,16). Jesteśmy zatem jego własnością (por. Ef 1, 14). Kto się z niej wymyka, czyni Królowi temu krzywdę i popełnia niewdzięczność (...).
Jest Królem naszym. Bóg Ojciec dał Mu wszystko w Jego ręce (por. J 3, 35). Za prace Jego, za trudy na ziemi uczynił go Ojciec Panem i Królem w niebie i na ziemi. Jezus Chrystus nie tylko panuje jako Bóg, lecz panuje i króluje nad ludźmi jako Bóg-Człowiek. Wielka chwała mieć takiego Króla! I ten Król zaprasza nas wszystkich pod swoje panowanie.
Ten Król pokorny i cichy (por. Mt 11, 29), sprawiedliwy i miłosierny (por. Ps 116, 5), Książę pokoju (Iz 9, 5) wystawia znak swój. I na tym znaku wysoko postawionym, na tym Krzyżu Krwią swoją uświęconym, wypisuje słowa dla każdego, kto chce iść za Nim: pokuta – życie chrześcijańskie – cierpliwość, niebo. I posyła ten Król na wszystkie strony świata swoje sługi: aniołów, apostołów, kapłanów i wszystkich, którzy pragną ratować dusze. Posyła do wszystkich stanów bez różnicy, do wszystkich rodzajów osób – do grzeszników i sprawiedliwych, bo za wszystkich umarł (por. 2 Kor 5, 15). Idźcie, mówi do nich, wyrywajcie dusze ze szpon diabelskich. Okażcie im, że zwodnicze są bogactwa, oszukańcze rozkosze, honory zawodzą. – Uczcie ich pokuty, uczcie jak mają żyć, jako moi uczniowie. Powiedzcie im, że kto wytrwa w tym życiu chrześcijańskim przez cierpliwe dźwiganie krzyża Mego, ten będzie zbawiony i w niebie ze Mną królować będzie. I idą misjonarze za głosem Jezusa, który przez usta ich przemawia, idą pod sztandar Jezusowy niosąc jarzmo Jego i przekonują się, że jest słodkie.
I to Królestwo Jezusa rośnie, ze wszystkich królestw świata jest największe, najwspanialsze, najpiękniejsze – królestwo pokoju i miłości (por. Iz 9, 6). – Jezus Król świata jest najbardziej kochany – najwięcej znany, najwięcej naśladowany. Do Niego lgną serca, dla Niego wszystkie modły, prace, krzyże, dla Niego śmierć sama, a przez nią udział w Królestwie. Amen.