Przeskocz do treści

„Biblioteka Założyciela”

Zgromadzenie Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus od 1997 r. rozpoczęło publikację pism swojego Założyciela ? O. Anzelma od św. Andrzeja Corsini OCD (Macieja Józefa Gądka) ? w serii zwanej ?Biblioteką Założyciela?. Redaktorem publikacji jest o. dr Otto Filek OCD.

Dotychczas ukazały się następujące tomiki serii:

  1. Mała droga dziecięctwa duchowego
  2. Król mojej duszy
  3. Matka Bożego Dzieciątka i dzieci Bożych
  4. Opiekun Dzieciątka Jezus
  5. Przyszła Mała Teresa
  6. Zasady życia duchowego
  7. Mały traktat o dziecięctwie duchowym
  8. Mała historia Dzieciątka Jezus.
  9. Msza św. w przeżyciu kontemplacyjnym
  10. Mały traktat o wychowaniu zakonnym.
  11. Naśladujcie, co sprawujecie. Rekolekcje dla kapłanów.
  12. Droga do miłości doskonałej.

 

  1. Mała droga dziecięctwa duchowego

Ojciec Anzelm Gądek ? Założyciel Zgromadzenia Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus, twórca Niższego Seminarium Karmelitów Bosych w Wadowicach i Międzynarodowego Kolegium Teresianum w Rzymie, organizator i wielokrotny przełożony wskrzeszonej Polskiej Prowincji Karmelitów Bosych, wychowawca młodzieży zakonnej, pozostawił obszerną spuściznę piśmienną z zakresu życia wewnętrznego i kierownictwa duchowego. Duchowość swoją, zakorzenioną w kulcie tajemnicy Bożego Dzieciątka, zwaną stąd ?dziecięctwem duchowym? rozwinął przez przyswojenie sobie ?małej drogi? św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Instytutom powołanym do życia oraz osobom przez siebie kierowanym proponował ideę dziecięctwa ?według praktyki św. Teresy od Dzieciątka Jezus?. Powyższą naukę duchowości wykładał, objaśniał, pogłębiał w kazaniach, konferencjach, pismach ustawodawczych, listach, rozmaitych formułach modlitewnych i poetyckich. Wobec niemożności publikacji wszystkiego, podjęta została próba udostępnienia wybranych pism, przewidując liczbę tomików serii ? kilkadziesiąt. W ten sposób chcemy wyjść na przeciw oczekiwaniom osób zainteresowanych duchowością o. Anzelma i tych, którzy przeszli przez jego duchową szkołę. W pierwszym tomie zaplanowanej serii popularyzacyjnej myśli Założyciela zamieszczamy głównie jego artykuły, określające ?małą drogę dziecięctwa? w jej zasadniczej treści i głównych powiązaniach, z prawem miłości na czele, z apostolstwem, Eucharystią, z Maryją, z wypowiedziami papieży itp. Głos tych ostatnich nadał bowiem nauce Małej Świętej szczególną rangę, i nic dziwnego, że o. Anzelm stawiał ją jako ?normę? i obowiązek. Do końca swego życia pracował nad jej ugruntowaniem. Łódź 1997, ss. 110 + 8 fotografii. Nakład wyczerpany.

  1. Król mojej duszy

Wyniesiona przez małego Macieja Gądka, ze środowiska rodzinnego i wiejskiej parafii, cześć Dzieciątka Jezus o charakterze popularnym, pogłębiała się teologicznie i pod względem formy kościelnej, gdy zetknął się z kultem Dzieciątka w Karmelu, zwłaszcza z jego formami pochodzącymi z ośrodków: Beaune we Francji i w Pradze czeskiej. Erygując w 1914 r. Bractwo Dzieciątka Jezus Praskiego w krakowskim kościele Karmelitów Bosych i będąc pierwszym jego kapelanem, opracował tzw. Drogę Betlejemską i hymn bracki Królu mej duszy. Członkom bractwa proponował przyswajanie sobie cnót Dzieciątka. Wiernym, utrapionym wojną w pół-oblężonym Krakowie, niósł pociechę przekazywaniem, jak Dzieciątko Jezus dzieli z nimi dolę uchodźców, bezdomnych i okrytych żałobą po poległych. W rozmyślaniach (VIII-XXXI) wybranych ze zbioru ?Mała historia Dzieciątka Jezus? ukazywał doskonałości Dzieciątka, godne naśladowania. Objaśnianiem Imienia Jezus podkreślał soteriologiczne znaczenia nabożeństwa do Praskiego Dzieciątka. Teksty medytacyjne są owocem nie tylko wiedzy teologicznej, lecz kontemplacji Dzieciątka. Kontemplowaniem Dzieciątka wypełniał swoje bezsenne noce, i do kontemplowania piękności Dzieciątka zachęcał Siostry Zgromadzenia. Tym bardziej, że jest ono Mistrzem dziecięctwa duchowego. Jak dalece O. Założyciel przeniknięty był duchem Dzieciątka Jezus, co należy rozumieć także jako duchem synostwa Bożego, świadczy zwierzenie podczas zaopatrywania go sakramentami chorych: ?Całe życie ćwiczyłem się w miłości Dzieciątka Jezus?. Łódź 1998, ss. 166 + 8 fotografii.

  1. Matka Bożego Dzieciątka i dzieci Bożych

Maryjna grupa wybranych przez nas pism o. Anzelma, zwłaszcza młodzieńczych, jest wyraźnie odbiciem jego osobistych związków z Maryją. Poświęcony Maryi jeszcze przed urodzeniem przez matkę, potem cudownie uzdrowiony przez Matkę Bożą Częstochowską, do której ojciec w intencji synka i żony pielgrzymował, w końcu jako nowicjusz poświęcający się formułą Grignona de Montfort Matce Bożej, entuzjazmował się myślą: Jestem dzieckiem najwspanialszej Królowej świata (Notatki nowicjackie). W poematach zaplanował maryjnie całe życie i wyraził zdecydowaną wolę życia miłością Maryi, ofiarnie, z ? piętnem niewolnika?, wytrwale aż do ? śmierci z miłości?. W szeregu artykułów, kazań i konferencji (III-VIII) sławi o. Anzelm głębię tajemnic ?predestynowanej? od wieków Niepokalanej i dziewiczej Matki Jezusa. Unoszony podziwem nad Jej pięknem i macierzyńską dobrocią przetwarza maryjne teksty Bernarda i Alanusa w stroficzne wersety. Część osobną stanowią teksty o charakterze historycznym. Podaje w nich o. Anzelm, jak Maryja wypełniała wprost całe życie świętych, była ideałem wiernych wszelkich stanów i powołań oraz ?formą życia? zjednoczonego z Bogiem. Rozważa także sens szczegółowych nabożeństw: majowego, różańcowego, szkaplerznego, ?Anioł Pański?. Nie ujdzie jego uwagi nauka Soboru Watykańskiego II o Maryi (IX-XXI). Urzeczony pięknem Madonny Ostrobramskiej, a takich impresji maryjnych musiał mieć więcej, przyznał się, że Maryja ?Matka Miłosierdzia? serc wszystkich ukojenie ?uwięziła? także jego serce. Łódź 1998, ss. 207 + 8 fotografii.

  1. Opiekun Dzieciątka Jezus

Święty Józef był ulubionym patronem o. Anzelma, nie tyle z racji posiadania jego imienia nadanego mu na równi z Maciejem, podczas chrztu, ani wskutek tradycyjności jego kultu w Karmelu polskim, ile zwłaszcza dzięki odkryciu powinowactwa duchowego ze św. Józefem. Ojciec Anzelm miał siebie za człowieka pracy, a równocześnie człowieka wewnętrznego, skoncentrowanego na Dzieciątku Jezus. Łatwo przeto wczuwał się w swojego świętego, wnikając weń okiem duchowym. Podkreślał, że odmienny jest obraz Józefa postrzeganego rozumem a inny obraz powstały z poznania wiarą, która jedynie może dostrzegać należycie jego wielkość w Rodzinie Nazaretańskiej i w Kościele. Józef z Nazaretu jest wyjątkowym powiernikiem tajemnic Bożych, stąd oryginalna nazwa nadana mu przez o. Anzelma: ?sekretarz Ojca niebieskiego?. Wybrany na Oblubieńca Dziewiczej Matki Boga i mniemanego Ojca Jezusa Syna Bożego, przeznaczony na Opiekuna Kościoła i wszystkich rodzin, został przyozdobiony przez Boga wszystkimi przymiotami sprawiedliwych, tak iż mimo jego ukrycia jest on ?wielkością milczącą?. W stanowisku św. Józefa, obecnego w najdonioślejszym momencie ekonomii zbawienia, dopatruje się o. Anzelm różnych ?urzędów? św. Józefa, zwłaszcza ?ojcostwa duchowego? wobec wiernych Kościoła. Ten Mistrz Jezusa jest patronem dusz modlitwy i ?mistrzem codzienności? w oczach ludzi pracy. Jako troskliwy Opiekun Świętej Rodziny godzien jest naszego ?zawierzenia?, a do jego czci są dzisiaj zobowiązani wszyscy. Łódź 1999, ss. 172 + 8 fotografii.

  1. Przyszła Mała Teresa

Idea dziecięctwa duchowego posiadała u o. Anzelma wcześniejszą genezę w kulcie Dzieciątka Jezus. Jednakże ilekroć podawał jego określenie lub proponował jako normę formacyjną, duchową, apostolską itp., tylekroć zwykł zaznaczać odniesienie do praktyki św. Teresy od Dzieciątka Jezus, czyli do jej ?małej drogi dziecięctwa duchowego?. Dlatego też gdy Teresa ukazała się na ołtarzach jako błogosławiona (1923 r.), potem święta (1925 r.), co podniosło powagę jej nauki, o. Anzelm podjął się formalnie wykładu jej duchowości, głosząc serie okazyjnych kazań podczas tryduów w 1923 i 1924 r. Misją św. Teresy było, stwierdzał w kazaniach, przynieść współczesnemu człowiekowi to, czego on najbardziej potrzebuje, to jest głosić wszystkim miłość Boga jako miłosiernego Ojca względem ?małego? człowieka. Następnie ukazać człowiekowi nowy model doskonałości chrześcijańskiej, prostej, radosnej i dostępnej dla każdego, dosłownie każdego wierzącego, jakiegokolwiek stanu i wieku, i w jakichkolwiek żyjącego warunkach. Bo Teresa to święta miłości, i cała święta, ambitna aby stać się sercem w Kościele. To święta uśmiechnięta ze wspaniale urobionym charakterem, umiejętnie kształtująca powierzone sobie osoby na dzieci Boże. Trzeba tylko uznać szczerze swoją małość, zaufać dobremu Bogu, skierować się do źródła miłości, tj. Eucharystii, a potem otworzyć swoje serce na bliźniego i miłować go tak, jak umiłował go Chrystus. W ten sposób, a jest on jedyny, odpłacimy Bogu miłością za miłość. W podkreślaniu aktualności nauki Teresy i ukierunkowaniu jej wiernych w Polsce na Wschód okazał się o. Anzelm wprost proroczym. Tomik ten zawiera indeksy oraz streszczenia w języku francuskim do wszystkich pięciu tomików. Łódź 2000, ss. 206 + 8 fotografii.

  1. Zasady życia duchowego

W zbiorze pism o. Anzelma, poświęconym dziedzictwu duchowemu, jego ? Nauki o życiu duchownym? zajmują miejsce szczególne. W żadnym bowiem innym swoim traktacie czy zbiorze konferencji nie omówił faktu powstawania i rozwijania się życia duchownego opartego na łasce usynowienia Bożego, odzyskanej dzięki odkupieniu przez Chrystusa. Kiedy autor podejmował ten monograficzny cykl artykułów, miał już znaczny zasób doświadczenia: w kaznodziejstwie, głoszeniu konferencji rekolekcyjnych, a zwłaszcza w kierownictwie duchowym. Bardziej niż prośby redaktora ?Głosu Karmelu? skłoniła go do pisania świadomość konieczności kładzenia u podstaw życia duchowego mocnego fundamentu w postaci pewnej wiedzy, jasnej, gruntownej, w miarę zwięzłej, jak katechizm, a która jest po prostu teologią życia chrześcijańskiego. Brak tej wiedzy jest zdaniem o. Anzelma najczęstszym powodem zastojów na drodze duchowej, a nawet porzucania drogi ducha. Uczynił przeto wysiłek takiego zakorzenienia życia duchowego w tajemnicy Boga, by jego szczep nigdy nie usechł u tego, kto mocno trzyma się właściwej gleby. Wykład ukazuje życie duchowe wypływające z życia Trójcy Świętej, zakorzenione w tajemnicy Wcielenia i Odkupienia, wszczepione w naszą naturę ludzką i pomnażane przez sakramenty Kościoła, kształtowane według wzoru Jezusa Chrystusa, Jego Matki Wszech-Pośredniczki łask, Maryi, pobudzane przykładem świętych i kierowane przez pasterzy Kościoła. Wysunięcie tych zasad na czoło zagadnień życia duchowego. Tomik 6 rozpoczyna ?piątkę? tzw. pism systemowych o. Anzelma i posiada Spis treści w j. polskim i j. angielskim. Łódź 2001, ss. 234.

  1. Mały traktat o dziecięctwie duchowym

Traktat o dzięcięctwie duchowym napisał Sługa Boży o. Anzelm w Warszawie w 1955 r. Autor wniósł w ten mały podręcznik formacji swego Zgromadzenia nie tylko swego ducha i żarliwość fundatora, lecz nadto pewne teologiczne przemyślenia. Przeszczepiając na grunt polski duchowość terezjańską sięgnął do gleby ewangelicznej i zakorzenił ją w tajemnicy Chrystusa i w łasce przybranego synostwa Bożego. Podejmując opracowanie ?drogi dzięcięctwa duchowego? ,takiej, jaką odkryła św. Teresa i wskazała z łoża śmierci (por. Ostatnie rozmowy), stąd podtytuł ?Traktatu? ?według praktyki świętej Teresy od Dzieciątka Jezus?, o. Założyciel zdał sobie rychło sprawę, że ?Traktat? w takim praktycznym i przykładowym ujęciu nie wystarczy, by przelać swym duchowym dzieciom w pełni swój charyzmat, i że one pragną otrzymać wykład z podaniem ?fundamentalnych założeń? teologicznych, mianowicie, odsłonięciem samych ? korzeni?  duchowości dzięcięctwa. W tekście rozprawy o. Anzelma stykamy się ze stwierdzeniem, że Miłość jest ożywczym centrum i sercem życia duchowego, oraz że także na drodze dzięcięctwa duchowego wszystko zaczyna się przez miłość, i wszystko kończy się w miłości. W miłość wprowadzają dziecko pierwsze cnoty, prostota, pokora, szczerość, ubóstwo, a potem z miłości dojrzałej wyrastają nowe wielkie wartości. ?Mała droga? przejęta od św. Teresy od Dzieciątka Jezus, poddana nowej refleksji teologicznej, urosła pod piórem o. Anzelma w rozprawę, tak iż Autor nazwał ją traktatem, w sensie rozwinięcia, objaśnienia i zastosowań. Stała się dzięki temu, mimo cech syntezy pewną doktryną i wykładnią całokształtu życia duchowego. Jest w nim wyraźny punkt wyjścia: Bóg miłości miłosiernej, następnie zarysowane zostają okresy rozwojowe, wreszcie owocujące życie w wymiarze nie tylko osobistej świętości, lecz i apostolskiej płodności oraz ?pełni Chrystusa? (Ef 4, 13) w Jego Mistycznym Ciele, wreszcie w ?pełni prawa miłości? (Rz 13, 10). Swymi dopowiedzeniami ?fundamentalnych zasad? do uprzedniego Traktatu usiłował O. Anzelm dopracować ?formę życia? Karmelu Dzieciątka Jezus. Rozwijana do końca doktryna o dziecięctwie duchowym pozwoliła mu proponować dziecięctwo nie tylko osobom zakonnym, lecz także kapłanom, świeckim, młodzieży, a także osobom podeszłego wieku.
Po opublikowaniu drobnych pism o. Anzelma, będących wcześniejszą recepcją nauki św. Teresy od Dzieciątka Jezus (?Mała droga dziecięctwa duchowego?, tom 1 BZ, Łódź, 1997 i ?Przyszła Mała Teresa?, t. 5 BZ, Łódź 2000), obecnie, zgodnie z daną obietnicą i planem wydawniczym, podajemy w 7 tomie BZ dziełko o. Anzelma, będące dojrzalszym owocem jego przemyśleń i wykładem charyzmatu Zgromadzenia Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus. Jednakże nie było ono ostatnim słowem Założyciela. Nadal bowiem pracował nad rozwojem swej osobistej duchowości i propagował duchowość dziecięctwa wśród osób spoza kręgu zakonnego. Starał się jeszcze pogłębiać fundamenty charyzmatu, naświetlał ?małą drogę?, odkrywał dynamikę rozwojową ? małych dusz? , znaczył momenty nowych okresów, zwracał uwagę na kolejne zastosowania, i tym sposobem zgromadził materiał na nową część dzieła. Skupiliśmy go i dołączyli jako ?Dopowiedzenia? do ?Traktatu?, kierując się myślą i wyraźną wolą Kościoła. Podstawą niniejszej edycji Traktatu jest odnaleziony ostatnio brulion, maszynopis z odręcznymi poprawkami Autora, i temu tekstowi przyznaliśmy pierwszeństwo przed szeregiem odpisów, jakie dotychczas służyły do użytku wewnętrznego w Karmelu. W nielicznych przypadkach poprawiony został szyk zdania, zastosowano obecną pisownię i interpunkcję; pozostawiliśmy nietknięty styl i frazeologię, mając na uwadze wspomnianą wyżej intencję Autora, uchronienia doktryny duchowej Teresy przed zniekształceniami. Wybór dopowiedzeń, przypisy w tekście i u dołu stron oraz tytuły rozdziałów i podrozdziałów pochodzą od wydawcy. Łódź 2003, ss. 192.

  1. Mała historia Dzieciątka Jezus.

Rozmyślania na Adwent i okres Bożego Narodzenia.

W dziesięć lat po Traktacie o. Anzelm napisał siostrom swojego Zgromadzenia nowy zbiór rozmyślań, będących w swej oryginalnej formie kontemplacjami obejmującymi poszerzone horyzonty obrazu - przez ogląd tajemnicy Bożego Macierzyństwa Maryi, wewnętrznego życia Najświętszej Rodziny w Nazarecie i wtajemniczanego stopniowo we wszystko dziewiczego Oblubieńca - św. Józefa. Mała historia Dzieciątka Jezus jest ostatnim, systematycznym i dydaktycznym wykładem ducha dziecięctwa, jaki zostawił o. Anzelm w testamencie swemu Zgromadzeniu. Ukończył jego opracowanie 15 października 1965 r., równe cztery lata przed śmiercią. Szczególną wartość tym rozmyślaniom nadaje fakt, że o. Anzelm pisze je w okresie swojego najbardziej intensywnego życia duchowego. Wśród kontemplacyjnych oschłości, które przeżywa jak starzec Symeon oczekujący nawiedzenia (por. Łk 2, 25), sięga do zdrojów Pisma Świętego i pism Ojców Kościoła. Może nawet nie uświadamiał sobie tego, że na potrzeby posoborowej odnowy pozostawia przykład medytacji biblijnej i teologicznej. Tajemnice Wcielenia Słowa Bożego, Macierzyństwa Bożego Najświętszej Maryi Panny, dziecięctwa Jezusa oraz życia Świętej Rodziny bierze za podstawę życia duchowego, a zwłaszcza formacji zakonnej. Nazaret i Betlejem stanowią szkołę życia ewangelicznego, w której Dziecię Jezus jest Mistrzem wszelkich umiejętności, pracy, modlitwy i ofiary. Na drodze dziecięctwa duchowego, wytyczanej dziesiątki lat przez Założyciela, w końcowej fazie osobistego rozwoju odczuwa się mistyczny powiew. Łaska powołania do życia konsekrowanego pociąga ku doświadczalnemu przeżywaniu tajemnicy synostwa Bożego, które staje się dostępne w szarzyźnie codziennego życia i w trudach apostolstwa nie mniej niż wśród uniesień miłości ku Chrystusowi i Kościołowi. W ostatniej medytacji ukazuje się życie z mistycznymi, realnymi perspektywami, które to wyżyny rzeczywiście osiąga się, jeśli zdąża się na nie prostą drogą Woli Bożej. Łaska dziecięctwa Bożego dojrzewa wreszcie na krzyżu, podobnie jak na drzewie krzyża w sposób najdoskonalszy wyraził Chrystus swój synowski stosunek do Ojca (por. Ps 31, 6; Łk 23, 46). Żłóbek, warsztat pracy w Nazarecie, krzyż na Golgocie, tabernakulum i niebo, to wymiary ?szerokości i długości, wysokości i głębokości? miłości (por. Ef 3, 18), jaką daje nam poznać Chrystus. Łódź 2004, ss. 160.

  1. Msza św. w przeżyciu kontemplacyjnym

Tekst 9 tomu stanowi seria 34 artykułów pt. ?Z rozważań o Mszy świętej? w rocznikach ?Głosu Karmelu? z lat 1935-1938. Wobec możliwości używania mszału trydenckiego, stało się możliwe opublikowanie duchowego komentarza sł. B. o. Anzelma do tego mszału.
Zamiarem Autora było poprowadzenie dusz drogą ducha liturgicznego, zwłaszcza życia eucharystycznego, ku zjednoczeniu z Bogiem. Najświętsza Eucharystia przez usta szafarza nie tylko wzywa do milczącej adoracji i kontemplowania, lecz - jak twierdzi o. Anzelm - Eucharystia kształtuje i rozwija w nas kontemplację. Ojciec Anzelm odsłania nam obraz własnej gorącej duszy kapłańskiej. Ukazuje sposób ciągłego dążenia i stopniowego wznoszenia się wzwyż do coraz pełniejszego ?zjednoczenia przekształcającego? i rozkosznego. Uwagi Ojca Anzelma czy raczej jego własne przeżycia informują nas, że łaski eucharystycznego życia jak: oczyszczenie Słowem Bożym, oświecanie liturgiczną modlitwą, budzenie wyższych uczuć duchowych, pomagają nam do zjednoczenia z Bogiem. W swoim traktacie mistycznym ?Rozważania o Mszy świętej? Sługa Boży stwierdza faktyczną spójność kontemplacji i modlitwy liturgicznej. Łódź 2009, ss. 222.

  1. Mały traktat o wychowaniu zakonnym.

Mały traktat o wychowaniu zakonnym jest syntezą myśli wychowawczej Sługi Bożego, i składa się z trzech części. Pierwsza, pt. Zasady wychowania, autor omawia ich społeczną doniosłość w Kościele i zakonach, obowiązek przełożonych i ?prawo? alumnów zakonnych do wychowania, płaszczyzny wychowania i osoby wychowujące, wymiary czasowe formacji i legislacyjne oraz zasadnicze wymagania Kościoła stawiane osobom odpowiedzialnym za wychowywanie w zakonie.
W drugiej części omawia charakter wychowania zakonnego i jego integralne elementy: ludzki, chrześcijański i zakonny, z uwzględnieniem charyzmatu karmelitańskiego, a w szczególności duchowego oblicza karmelitanek Dzieciątka Jezus, którym Ojciec Założyciel niniejszy traktat dedykuje.
Trzecią część poświęcił o. Anzelm programowi wychowania karmelitanki, zgodnie z jej ideałem ?zjednoczenia z Bogiem w miłości? poprzez ?kontemplację rzeczy Bożych? i ?apostolskie udzielanie się bliźnim? (t. 10, s. 25). Znamienne u Ojca Założyciela jest ukazanie Najświętszej Maryi Panny jako ?Wychowawczyni wszystkich wychowawców? (s. 53) a ?jako Matka Syna Bożego, jest Matką naszego dziecięctwa? (s. 105).
Umysł i serce Założyciela opanowany ojcowską troską o formację sióstr Zgromadzenia, a zwłaszcza młodzieży zakonnej były stale zajęte sprawami wychowania. Ciągłemu zaangażowaniu Sługi Bożego w pracę mistrzyń różnych stopni formacji oraz przełożonych wspólnot zawdzięczamy obszerny zespół korespondencji kierowanej do osób odpowiedzialnych za formację. Ojciec Założyciel dostrzegał potrzebę rozwijania przez przełożonych pedagogiki wychowawczej zespołowej, obejmującej grupy sióstr będących na określonym etapie formacji, tj. przygotowujących się do nowicjatu, do pierwszych ślubów zakonnych, ich odnowień, oraz do złożenia profesji wieczystej.
Tej ?periodyzacji? wychowania zawdzięczamy wiele niezwykle ważnych listów Sługi Bożego z lat 1951-1967 do sióstr nowicjuszek i juniorystek, z których dokonaliśmy wyboru (18). Uznaliśmy za wskazane przyłączyć je do Traktatu, jako Dodatek, gdyż zawierają wybitny potencjał charyzmatyczny Ojca Założyciela, są wyrazem jego ojcowskiej miłości i troski o wierność sióstr obranej drodze powołania, ale przede wszystkim dlatego, iż pochodzą z inspiracji Sługi Bożego, jako prawdziwego wychowawcy osób konsekrowanych. Łódź 2011, ss. 221.

  1. Naśladujcie, co sprawujecie.
    Rekolekcje dla kapłanów.

Po wydaniu w serii Biblioteki Założyciela dziesięciu tomów pism sł. B. o. Anzelma przystąpiliśmy do publikacji nowej grupy jego pism, mianowicie konferencji rekolekcyjnych, głoszonych kapłanom i osobom zakonnym, a także świeckim. Rozważania te są one osnute na ofierze Mszy świętej.

Sługa Boży wiele lat swego życia poświęcił formacji kapłanów, jako ojciec duchowny alumnów, spowiednik i rekolekcjonista, wykładowca przedmiotów teologicznych, wreszcie rektor międzynarodowej uczelni i wizytator apostolski seminariów w Polsce i w Rzymie. Śledził z uwagą drogę kapłańską swoich byłych alumnów, służąc radami i wspierając modlitwą. Prezentowane konferencje rekolekcyjne zrodziły się z przeżywania własnego kapłaństwa, z wiedzy teologicznej i doświadczenia wychowawcy. Przepojone są one wskroś duchowością eucharystyczną i biblijną. Łódź 2010, ss. 128.

    1. Droga do miłości doskonałej. 

Czytelnikom pism duchowych Sługi Bożego Anzelma Gądka, karmelity bosego, przekazujemy do rąk kolejny, 12. tomik serii ?Biblioteka Założyciela?, który stanowi największe jego dzieło, powstałe w latach 50. XX w. i należące do grupy nauk rekolekcyjnych, kierowanych zwłaszcza do osób konsekrowanych.
Uczniom szkoły dziecięctwa Bożego o. Anzelm wskazuje najkrótszą drogę do osiągnięcia szczytu ?góry doskonałości?, nakreślonej przez św. Jana od Krzyża, doktora Kościoła, a jest nią doskonała miłość. W duchu dziecięctwa ? jak dowodzi Autor ? całe nasze obcowanie z Bogiem opiera się ?na fundamencie prawdy i miłości?, przy czym ?prawdę? rozumie jako pokorę. Według na wskroś terezjańskiej myśli o. Anzelma, święte człowieczeństwo Pana Jezusa ?od żłóbka aż po krzyż i Eucharystię?, jest drogą do pełni człowieczeństwa, czyli świętości. Tajemnica Wielenia Syna Bożego stanowi dla Sługi Bożego centrum historii zbawienia i ?największy cud świata?, porównywalny jedynie z cudem Eucharystii, która jest ?mistycznym rozszerzeniem Wcielenia?. Osobom powołanym do życia kontemplacyjno-czynnego radzi, by ze źródeł zjednoczenia z Bogiem przez miłość, czerpały nie tylko łaskę własnego uświęcenia, ale ? jako przedłużenie życia Chrystusa ? rozwijały określoną ?działalność zbawczą? dla dobra dusz, czy to przez modlitwę i ofiarę czy przez dzieła zewnętrzne.
Niepozorny pierwotny tytuł dzieła: Myśli i uwagi rekolekcyjne nie daje w pierwszej chwili poznać, że jest to właściwie podręcznik życia duchowego przeznaczony nie tylko dla duchowych córek. Niejednokrotnie o. Anzelm wyznaje z prostotą, że dzieli się tym, co sam przeżywał i stosował w życiu duchowym, nazywając pokornie swoje doświadczenia ?błędami?, które mogą pouczyć innych. Łódź 2017, ss. 616.

  Zobacz recenzję: prof. dr hab. Teresa Paszkowska SNMPN

 

Powyższe publikacje można nabyć
w Postulacji Sługi Bożego Anzelma Gądka OCD
ul. Złocieniowa 38, 91-358 ŁÓDŹ
tel. 42 659-24-97; 728 302 374;
e-mail: azkarmel@archidiecezja.lodz.pl