Biografia

Sługa Boży
Ojciec Anzelm od św. Andrzeja Corsini OCD
Maciej Józef Gądek (1884-1969)
Założyciel Zgromadzenia Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus

Urodził się 24 lutego 1884 r. w Marszowicach, w parafii Niegowić, w archidiec. Krakowskiej (Polska). Od 1895 r. w Wadowicach był alumnem konwiktu karmelitańskiego i uczniem miejscowego gimnazjum. W 1901 r. w Czernej przyjął habit karmelitański, a w 1902 r. złożył profesję zakonną. W nowicjacie zachwycony odkryciem, że jest "synem Maryi" poświęcił się Jej całkowicie. Powziętej decyzji: "chcę i muszę być świętym", pozostał wierny do końca życia. Studia teologiczne odbył w Rzymie i tam 25 lipca 1907 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Od 1909 do 1918 r. wykładał teologię w Krakowie, Linzu i Wiedniu oraz był wychowawcą kleryków. Znany był również z szerokiej działalności duszpasterskiej, jako kierownik duchowy, rekolekcjonista i kaznodzieja. W Krakowie założył i prowadził Bractwo Praskiego Dzieciątka Jezus. W latach 1918-1920 był przeorem w Wadowicach, gdzie założył Niższe Seminarium. W 1920 r. został mianowany pierwszym prowincjałem wskrzeszonej Polskiej Prowincji Karmelitów Bosych. Starał się o odzyskanie skasowanych klasztorów oraz gorliwie troszczył się o głębokie życie duchowe wspólnot karmelitańskich.

W 1921 r. przy współudziale Sługi Bożej Matki Teresy od św. Józefa (Janiny Kierocińskiej 1885-1946) założył Zgromadzenie Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus, któremu przekazał charyzmat dziecięctwa Bożego wg "małej drogi" św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Propagował w ówczesnej Polsce kult i doktrynę Małej Świętej.

Od 1925 r. przebywał w Rzymie, gdzie zorganizował Międzynarodowe Kolegium Karmelitańskie "Teresianum" i w latach 1926-1945 był jego rektorem. Od 1931-1947 pełnił urząd radnego generalnego; powierzano mu szereg wizytacji w różnych prowincjach Zakonu. Z nominacji papieża Piusa XI był wizytatorem apostolskim seminariów duchownych w Polsce, kolegiów narodowych w Rzymie oraz konsultorem Kongregacji d.s. Seminariów i Uniwersytetów.

Po powrocie do Polski w 1947 r. trzykrotnie pełnił posługę prowincjała. Dawał zawsze świadectwo gorliwego życia kapłańskiego i karmelitańskiego. Odznaczał się żarliwą miłością Boga, roztropnością, pokorą, prostotą i radością; z miłością wczuwał się w potrzeby bliźnich. Całe jego życie było budującym przykładem cierpliwości i radosnej wierności regule zakonnej. Z ojcowską miłością troszczył się o wysoki poziom życia duchowego braci i sióstr w Karmelu. Zajął się też gruntowną formacją duchową założonego przez siebie Zgromadzenia, któremu pozostawił spuściznę swoich pism, opracował nowe Konstytucje i często odwiedzał poszczególne wspólnoty. Był kierownikiem duchowym wielu osób konsekrowanych i świeckich, których prowadził do świętości.

Ostatnie 10 lat życia spędził w klasztorze karmelitów w Łodzi. Prowadził wówczas apostolstwo piórem, modlitwą i cierpieniem. Mimo słabego zdrowia i doświadczeń wewnętrznych, do końca był wierny modlitwie i uczestniczył w aktach życia wspólnotowego. Tajemnicę swojego życia wyraził w słowach: "Całe życie ćwiczyłem się w miłości Dzieciątka Jezus". Zmarł w opinii świętości 15 października 1969 r. Jego doczesne szczątki, po ekshumacji, spoczywają w przedsionku kościoła Karmelitów Bosych w Łodzi. Proces beatyfikacyjny w Archidiecezji Łódzkiej został przeprowadzony w latach 2002-2008. Akta procesu zostały przekazane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie.